STRONA JEST W RANKINGU 5/100.
Szynszyla ma³a (Chinchilla lanigera) to gryzoñ z rodziny szynszylowatych. W naturze zamieszkuje dalek± Amerykê Po³udniow±, ale na co dzieñ spotkaæ j± mo¿na w sklepach zoologicznych. Dziêki puszystemu, srebrnemu futerku i poczciwemu wyrazowi mordki szynszyla jest obiektem po¿±dania wielu dzieci (i nie tylko). W rzeczywisto¶ci jest jednak zwierz±tkiem nie³atwym w hodowli i nie spe³niaj±cym siê w roli r¿ywej maskotkir1;.
Domem szynszyli jest Ameryka Po³udniowa r11; skaliste tereny Boliwii, Argentyny i Chile. Zwierz±tko zamieszkuje Andy od 3000 do 5000 m n.p.m. ¯yje w koloniach licz±cych nawet 100 osobników. ¯ywi± siê g³ównie trawami, korzeniami, li¶æmi, kor± i drobnymi owocami. Dziêki silnym tylnym koñczynom potrafi± umkn±æ swoim naturalnym wrogom r11; lisom, wêzom, drapie¿nym ptakom. Schronienia szukaj± w rozpadlinach, miêdzy kamieniami, w ma³ych grotach. Dziêki jasnemu kolorowi futerka szynszyla jest niemal niewidoczna na ska³ach. A dziêki jego gêsto¶ci i fakturze zwierzêciu nie grozi ani przemarzniêcie, ani przegrzanie.
Szynszyla jest niewielkim (20-40 cm d³ugo¶ci) i lekkim (0,5-1 kg wagi) gryzoniem o d³ugim, w³ochatym ogonku. Jej cia³o pokrywa gêste, puchate futerko w srebrzystym kolorze. Oczy s± du¿e i ciemne, uszy równie¿ du¿e, prawie wcale nie pokryte sier¶ci±. Szynszyla ¿yje przeciêtnie od 10 do 15 lat.
Klatka dla szynszyli powinna byæ du¿a, przestronna, wykonana z metalu (plastik i drewno mog± zostaæ zniszczone przez mocne zêby zwierzaka) i wyposa¿ona w pó³ki, po których szynszyla mog³aby skakaæ. Koniecznie trzeba zapewniæ zwierz±tku odosobnione miejsce do spania r11; mo¿e to byæ spory domek (do kupienia w sklepie zoologicznym) lub odwrócona donica z wyciêtym otworem wej¶ciowym. Konieczna jest te¿ specjalna kuweta, któr± nale¿y do¶æ czêsto myæ, a nawet wyparzaæ we wrz±tku. Dno klatki najlepiej wys³aæ trocinami (do kupienia w sklepie zoologicznym). Warto wiedzieæ, ¿e szynszyli potrzebne s± k±piele py³owe. Ucieszy j± specjalny basenik wype³niony piaskiem (tylko specjalnym piaskiem ze sklepu zoologicznego) który nale¿y umie¶ciæ w klatce. Dziêki czêstym k±pielom futerko szynszyli pozostaje gêste, czyste i l¶ni±ce. Basenik nale¿y opró¿niaæ i czy¶ciæ po ka¿dej k±pieli pupila.
Szynszyla jako domowy pupil ¿ywi siê granulatem dla szynszyli (np. Dako-Art., ok 3 z³ za 0,5 kg), sianem, suszonymi owocami, od czasu do czasu jakim¶ smako³ykiem, np. orzechami, rodzynkami. Zwierzakowi warto podawaæ te¿ kostkê wapienn±. Nie wolno zapominaæ o ¶wie¿ej wodzie r11; podawanej w miseczce lub poide³ku (drugie rozwi±zanie jest zdecydowanie lepsze ze wzglêdów praktycznych i higienicznych). Poide³ko (lub miseczkê) nale¿y regularnie myæ. W klatce nie powinno tez zabrakn±æ ¶wie¿ych ga³±zek, na których zwierz±tko bêdzie ¶ciera³o swoje siekacze.
Szynszylê mo¿na trzymaæ pojedynczo, ale bêdzie znacznie szczê¶liwsza w parze, a nawet kolonii (kilka osobników). Wielko¶æ klatki i czêstotliwo¶æ jej czyszczenia powinna byæ uzale¿niona od ilo¶ci jej mieszkañców.
Warto wiedzieæ (jeszcze przed zakupem) ¿e szynszyle nie nale¿± do wielkich pieszczochów. Nie przepadaj± za g³askaniem, na ogó³ te¿ wol± pozostaæ w klatce, ni¿ znale¼æ siê na kolanach opiekuna. Szczególnie rozczarowane szynszylami bêd± ma³e dzieci, dla których tak puszyste i urocze stworzonka wydaj± siê byæ wprost stworzone do przytulania. Takie rnapa¶cir1; na szynszylê mog± skoñczyæ siê ugryzieniem rnapastnikar1; i ucieczk± zwierzaka.
Nie ma tez co liczyæ, ¿e szynszyla bêdzie aktywnie uczestniczyæ w ¿yciu rodziny. Wrêcz przeciwnie r11; zakopana w trocinach lub ukryta w domku przesypia calutkie dnie, na zabawê znajduj±c czas nocami. Bawi±ca siê szynszyla mo¿e byæ ha³a¶liwa.
Trzeba te¿ pamiêtaæ, ¿e szynszyle, jak wszystkie inne zwierzaki, mog± zachorowaæ. Do najczêstszych chorób (spowodowanych na ogó³ b³êdami opiekuna) nale¿±: biegunka (nieprawid³owe karmienie, brak higieny), zaparcia (ma³o ruchu, z³a dieta), k³opoty z zêbami (zwierz±tko nie ma mo¿liwo¶ci ¶cierania siekaczy), ³yse, wygryzione placki na futerku (szynszyla jest zestresowana lub znudzona), grzybica (zaka¿enie od innego zwierzêcia). W przypadku ka¿dej z tych chorób ma³o do¶wiadczony opiekun powinien zabraæ zwierz±tko do weterynarza.
Napisane przez kasiulek9004
dnia marzec 20 2010 ·
0 komentarzy ·
3086 czytañ ·
